بخش “فشن پشن” به کیوریتوری وحید آرین
پیش تر در مجلهی همتا به بهانهی برگزاری نمایشگاه رخت آویز، با وحید آرین گفتگو کرده بودیم.(در وبسایت مجله ی همتا موجود است) این بار در نمایشگاه فشن هفتهی دیزاین تهران در گالری ماد، مجددا به سراغ وحید آرین، کیوریتور یکی از بخش های این ایونت رفتیم و از وی درباره آثار نمایش داده شده در این بخش جویا شدیم.
– آقای آرین در ابتدا، از ایده و نحوهی انتخاب و شکلگیری کانسپت در بخش مد و فشن در گالری ماد، برایمان بگویید:
– از همان ابتدا قرار بود، گالری ماد مرکز رویداد مد و فشن هفته دیزاین تهران باشد. گالری، سه قسمت مختلف دارد و برای هر قسمت، از یک کیوریتور دعوت کردند که هر کدام پروژهای جدا از دیگری را انجام دهد.
هر کدام از ما، چون کارمان به مد و فشن ارتباط داشت، با تجربه شخصی خودمان، مجموعهای کاملا متفاوت از دیگری کیوریت کردیم و در این زمینه کاملا آزاد بودیم که چه انتخابی داشته باشیم.
– شما به عنوان کیوریتور بخش” فشن پشن” چه کانسپتی را انتخاب کردید؟
من چون همیشه در زمینه ویژوال آرت در گالریهایی که همکاری دارم (خارج از فضای هفته دیزاین) خیلی دوست داشتم که کارهای دیزاینویک را هم با هنرهای تجسمی ترکیب کنم و دیوار بین آنها را بردارم و آنها را با هم تلفیق کنم. به همین خاطر، کارهایی که در مجموعهای که من انتخاب کردم، میبینید کارهای “های فشن” یا مد روز نیستند، کارهایی هستند کانسپچوال و خیلی مفهمومی. هر کدام از کارها داستان عمیقی دارند و این داستان یا مربوط به یک اتفاق مهم در زندگی آرتیست است یا یک شعر، کتاب و یا یک فیلمی که روی آن های تاثیر گذاشته است و آرتیستها، تصویرهای ذهنی که آن اتفاق یا آن چیزی که خواندهاند در ذهنشان ایجاد کرده را به لباس تبدیل کردند، در واقع آرت ورک تبدیل به آرت ور ( آرت پوشیدنی) شده است.
– با توجه به اینکه فراخوان؛ جهت ارسال آثار برای این رویداد صورت گرفت، فرآیند انتخاب آثار به چه شکل انجام شد؟
– زمانیکه این پروژه را به من پیشنهاد دادن، زمان خیلی کم بود ( کمتر از دو ماه) و من برای پروژههای کیتوریتوری از سه تا پنج ماه قبل شروع به کار و صحبت کردن با آرتیستها میکنم تا نتیجه کمترین ریسک را داشته باشد. برای این رویداد، زمان خیلی کمتر بود، تا من به یک اتودی توی ذهنم خودم برسم و آرتیستها را انتخاب کنم، زمان کم و کمتر میشد. من آرتیستهای بخش خودم را شخصاً انتخاب کردم و منتظر نتیجه فراخوان نماندم، فکر میکنم فراخوان بعد از پیشنهاد پروژه به من، شروع شد. کارهایی که از طریق فراخوان ارسال شده بود را برای من فرستادن اما متأسفانه همهی کارها در حد اتود بود و لازم بود که من، کار اجرا شده با دیتیل ببینم، چون ممکن است تا بخواهند اتود را اجرا کنند، خروجی اصلا تمیز و با تکنیک مناسب اجرا نشده باشد و من مجبور شوم کار را رد کنم. اتفاقی که در کار آرتیستهایی که انتخاب کرده بودم هم افتاد و مجبور شدم سه تا از کارها را بعد از اجرا و ارسال عکس یا ارسال به گالری، حذف کنم. چون متناسب با کانسپ یا در سطح کارهای دیگر نبود.
– در مجموعه ارائه شده، آیا آرتیستها از مخاطب امروزی خود تأثیر گرفتهاند یا برعکس، مخاطب با دیدن آثار به درک جدیدی از اثر و فشن معاصر خواهد رسید؟
– مورد دوم، آرتیستهای این مجموعه، درونیات و طرز تفکر خود را به اتفاقات مهم زندگیشان را تبدیل به اثر کردند. ما استیتمنت هر کار را در کنارش گذاشتیم، وقتیکه داستان خوانده میشود نگاه و دید به آن اثر فرق میکند. اگر یک لباس هایفشن و مد روز ببینید چون سلیقهایست ممکن است خوشتان بیاید و با آن ارتباط برقرار کنید، خریداری کنید یا دوست دارید که آن مدل را بپوشید اما کارهای این مجموعه اینگونه نیستن و برای استفاده، درست نشدهاند و خیلی حالت مفهومی دارند. ردپایی از پوشش ممکن است در بعضی کارها وجود داشته باشد و من به عنوان مخاطب وقتی داستان اثر را میخوانم انگار وارد فضای ذهن آرتیست شدهام، برای همین این مخاطب است که اثر میگیرد از آرتیستی که کارش در گالری، نمایش داده میشود.
– با توجه به صحبت های شما،در سال های آینده باید تغییرات جدی در زمانبندی و نحوه ی فراخوان صورت بگیرد. این رویداد میتوانست بستری باشد تا آثار آرتیستهای جدید و شناخته نشده هم دیده شوند. چند اثر در بین آثار این مجموعه پیش تر هم ارائه شده بود، اگر ممکن است دربارهی این اتفاق توضیح مختصری دهید:
در سالهای آینده بهتر است فراخوان خیلی زودتر از زمان رویداد، اتفاق بیوفتد و علاقهمندان کار اجرا شده داشته باشند یا اگر کار اجرا شده ندارند، آنقدر زمان داشته باشند تا اتودی که تایید شده است را بتوانند اجرا کنند و ما زمان برای قضاوت اثرشان داشته باشیم، چون خیلی پایان کار و فینیشینگ برای نمایش کار در نمایشگاه مهم است. برای این نماشگاه، زمان خیلی کم بود، حتی من با بعضی از آرتیستها در دو هفتهی آخر توانستم برای اجرای کار صحبت کنم. قرار بر این بود در بخش من، هیچ کار تکراری وجود نداشته باشد و من با این دید جلو رفته بودم و باز هم تاکید میکنم، زمان بسیار کم بود و همانطور که قبلتر گفتم سه تا از کارهای نهایی، کنسل شد و من مجبور بودم کار خوب در نمایشگاه بیشتر داشته باشم و جای خالی آن سه کار خیلی مشخص بود. سه تا از آرتیستهایی که من در نمایشگاه قبلیام، “رختآویز” با آنان همکاری داشتم و چون بعضی کارهایشان در رختآویز خیلی مورد توجه مخاطبین و من بود( دو یا سه کار) و کارهای جدیدشان با کار قبلی مرتبط بود و در راستا و ادامه کار قبلی بود، یکی دو روز آخر از آنان خواستم کار قبلی را در کنار کار جدید ارائه دهند تا هم جای خالی کارهای کنسلشده پر شود و هم مخاطب بتواند با داستان درگیر شود و ببیند کار جدید قبلتر چه بوده و از کجا به کجا رسیده است.
نظری وجود ندارد! اولین نظر را شما بدهید...